Ho Chi Minh

Hallo,

Omdat we niks beters te doen hebben gaan we nu vertellen over Ho Chi Minh, de stad van de toeter en het mondkapje.

4 maart kwamen we aan, 3 maart vertrokken we om 11 uur 's ochtends van ons paradijsje in het weer drukke Bali. Na 5 uur op het vliegveld gewacht te hebben vlogen we naar Singapore. Gelukkig was daar een stuk meer te beleven dan op het vliegveld in Bali, aangezien we daar de nacht door moesten brengen. We kwamen om 12 uur 's nachts aan in Singapore, en onze vlucht naar Ho Chi Minh ging om half 8. Dus dat betekende, slapen op het vliegveld (op de grond). Kunnen we dat ook weer van onze to do list afstrepen.

Rond 10 uur in de ochtend arriveerde we met de stadsbus in de backpackerswijk van de stad. Het eerst wat ons opviel, daar ontkomt niemand aan, is het verkeer. De stad is het verkeer. Waar je ook loopt, welke wijk, welke straat, overal hoor je getoeter, keiahard en constant.
De mensen rijden hier als gekken en niemand houdt rekening met een ander. Sommige rijden zelfs gewoon tegen het verkeer in.
Dus, dat is Ho Chi Minh.

We zijn de tweede dag naar een oorlogsmuseum gegaan. Dit was heel erg aangrijpend en heftig. Op een gegeven moment ben ik weggelopen omdat ik de beelden niet meer kon aanzien. Vreselijk om te zien wat een oorlog allemaal aanricht. Tien jaar geleden werden er nog steeds zwaar misvormde kinderen geboren door de chemische wapens die (kut) Amerika heeft gebruikt.
Na al dit heftigs gezien te hebben waren we wel een beetje depressief geworden.

De rest van de dag een beetje rondgelopen en uitlaatgassen ingeademend.
De volgende ochtend gingen we naar een waterpretpark. We dachten, we gaan lekker vroeg voor de drukte. Nou niet dus. We kwamen gelijk aan met 500 schoolkinderen die op schooluitje waren.
Toen we bijna klaar waren om van de glijbanen af te gaan keek ik eens goed om me heen en zag ik dat letterlijk niemand in zwemkleding was. Iedereen had nog kleding aan en zo gingen ze het water in. Waarom???
Miscchien omdat ze niet bruin willen worden? Geen idee. Ik voelde me alleen super ongemakkelijk in mn bikini. Al helemaal omdat we door iedereen werden aangestaard omdat we de enige toeristen waren.
Maar, verder was het wel erg leuk! Stukje cultuur opgesnoven, haha.

Gisteravond gegeten in een typisch Vietnamees (lees: TL lichten, die ontbreken natuurlijk in geen enkel Aziatisch land) restaurantje. Bill Clinton had daar in 2000 gegeten en sindsdien heet het daar: Pho 2000. De muren hingen ook vol met foto's van hem met de bediening en krantenartikelen dat hij daar (14) jaar geleden gegeten had.
Pho is een traditionele Vietnamese soep die je hier overal wel kan krijgen.

Na het eten gingen we naar een parkje die tussen twee grote wegen ligt. Tot onze verbazing was er een enorme levendigheid in dit parkje. Er werd gebadmintond, gevoetbald en gesport op fitnes aparaten die buiten stonden (net zoals je ook in Spanje hebt).Je hebt hier ook een hele aparte sport, we zagen het ook al op de tv voorbijkomen (toen we in een restaurantje zaten), er wordt overgeschopt met een soort shuttle, maar dan heeft de shuttle (spring)veren. Het ziet er erg bizar uit maar ze kunnen het super goed!|
Wat nog wel mijn grootste verrassing in het parkje was, waren de stijldansende mensen in koepeltjes. Er stond muziek op en koppeltjes waren met elkaar aan het stijldansen, en ze konden het erg goed allemaal! Zo grappig om te zien! Je had 4 koepels waar groepen mensen in aan het dansen waren. Ik probeerde Mel mee te krijgen om ook te gaan stijldansen, maar helaas wilde hij dat niet.
Het was in ieder geval erg gezellig in het park en weer even wat anders dan het drukke verkeer.

Vandaag gingen we naar de Notre Dame, jaja, er is hier een Notre Dame.
Erg raar om zo'n kerk (die niks is vergeleken met die in Parijs overigens) te zien tussen moderne gebouwen.
Daarna rondgelopen in de sjieke buurt. Het is hier nogal lastig om iets te vinden om te lunchen.
Wel kan je hier overal stokbroden kopen op straat! Maar, deze worden dan belegd met (rare) worsten die al de hele dag in de felle zon staan. Ik durf dit niet aan. Melle heeft het wel gegeten, en hij vond het lekker.

Nu zijn we aan het wachten tot onze bus gaat naar Nha Trang. Een plaatsje noorderlijker in Vietnam aan de kust.
We wilden perse de bus om 10 uur 's avonds nemen en niet die van 9 uur. Alleen nu vervelen we ons dood en zijn eigenlijk al de hele dag aan het wachten haha.

Nou tot hoors.


Kussen en liefs, Melle en Sarah