Gili Trawangan

Hallo, hier zijn we weer.

Inmiddels zitten we in Vietnam, Ho Chi Minh city (in een internetcafe wat in minimaal 20 jaar niet meer schoongemaakt is). Maar eerst moeten we nog vertellen over Bali en Gili.

We waren met ons verslag gebleven in Ubud. Na Ubud zijn we nog een dag in Seminyak geweest en daarna ruilde we het vreselijk drukke Bali in voor...het paradijs.

Gili Trawangan ligt vlak naast Lombok en het is niet te vergeleken met Bali. Bali was groot, druk, autogassen en autogassen.
De Gili islands zijn miniscuul, parelwitte stranden met prachtig helder water. Geen auto's en scooters (!!!!) alleen paard en wagen. Geweldig!
Hier waren we aan toe.
Marina, een meisje wat we nog kende van Yogya en die we hier nu weer ontmoetten, had voor ons een redelijk goedkope en lekkere homestay geregeld.
Die avond ontmoetten we ook nog anderen die we in Yogya hadden leren kennen. Iedereen was daar op hetzelfde moment, erg toevallig en gezellig!
Feestjes zijn er genoeg op de Gilis. Helaas is het bier behoorlijk prijzig, boehoe. En de muziek is ehm nogal slecht.
Wat wel heel leuk is, is dat er veel live bandjes optreden. Alleen jammer dat ze allemaal maar een paar dezelfde reggae nummers kennen.
Onze eerste dagen bestonden daar voornamelijk uit chillen, chillen, zwemmen, eten (was ook duur!) en uitgaan.
Omdat de Spaanse jongens (uit Yogya) ons zoveel vette verhalen vertelden over het duiken daar, werden wij ook enthousiast. Dus na een dag twijfelen besloten we dat ook wij ons duikcertificaat wilden halen.

Ik (Sarah) vond het wel een beetje eng, want we hoorden dat er ook haaien zaten! Haaien!! Maar, werd ons ''geruststellend" gezegd, de haaien zijn bang voor mensen dus zwemnmen gelijk weg...Hmmhmm.
Ik was niet alleen bang voor de haaien, maar ook voor het duiken zelf. Maar Mel had me overgehaald dat ALLES goed zou komen.

Nu gaat Mel verder vertellen.

Hoi.
Na de eerste (saaie) duikles in het zwembad met heel veel oefeningen voor als het fout zou gaan... zouden we de volgende dag om 11 onze eerste duik in de zee gaan maken.
We waren uit geweest op (stomme) muziek tot best laat. Maar wel gezellig.
Toen we de volgende dag om half 1 (we worden (echt waar!!) altijd tussen 8 en 9 wakker. Maakt niet uit hoelaat we naar bed gaan) wakker schrokken haasten we ons naar de duikschool. Pedro onze duikinstructeur vond het helemaal niet erg want hij was de avond ervoor ook uitgeweest met ons. Volgensmij is hij sowieso niet boos te krijgen.
We gingen alsnog duiken. Leuk!
Het was wel wennen. Je laat je zelf in het water vallen en vergeet dan even dat je gewoon kan ademen. Later werd het wat normaler en kon ik van de prachtige onderwater wereld genieten. Sarah vond het allemaal maar een beetje eng en raakte soms een beetje in paniek, b.v. toen ze me niet meer zag.
De volgende dag gingen we de 2de duik maken. We zagen toen 2 haaien! De eerste zwom vrij snel weg maar de 2de lag op de bodem te chillen. Het waren overgens wel kleine haaitjes hoor. Rond de 2.5 meter... Toen Pedro naar de haai toe zwom kon hij echt heel dicht bij komen. Ik was op een iets veiligere afstand en Sarah verschool zich achter mij. Het was wel echt heel vet om te zien. We waren op 23 meter diep (volgens de PADI mag je maar tot 18 maar ja). Dit was een hele leuke duik en Sarah was enthousiast.
Maar toen...
De volgende duik moesten we oefeningen doen in de zee. Op zn 5 meter diepte. Zoals elkaar lucht geven en je duikbril vol laten lopen met water en dan weer leeg te laten lopen door hard via je neus uit te blazen.
Dit laaste ging bij Sarah niet zo goed en ze raakte in paniek en zwom naar boven.
Ik (Sarah) raakte inderdaad heel erg in paniek. Kreeg allemaal water naar binnen waardoor ik niet meer door dat ding durfde te ademen en zwom snel naar boven. Pedro kwam natuurlijk gelijk achter me aan en probeerde me te kalmeren. Dit lukte niet echt maar omdat ik geen loser wil zijn ging ik toch maar weer naar beneden om het nog een keer te proberen. Dit lukte niet echt en opnieuw raakte ik enorm in paniek. Ik wilde weer naar boven zwemmen maar Pedro lukte het om me onderwater te kalmeren (naja....).
Melle deed het super, zo trots op hem. Alsof het niks was. En ik moest natuurlijk weer een drama er van maken. Maar als ik er aan terugdenk krijg ik het nog steeds vreselijk benauwd.
De rest van de dag was ik dan ook een beetje van slag en ik durfde niet meer verder te duiken. De volgende ochtend had ik besloten om er mee te stoppen. Maar, Pedro is zo'n schatje. Hij had speciaal voor mij het programma compleet aangepast zodat ik het toch zou afmaken.

De volgende duik was dan ook weer leuk. Ik (Melle) lette wel de hele tijd op Sarah omdat ik ook was geschrokken maar wel trots dat ze het wel doorzet. We zagen hele groten (maar echt groot!) schildpadden. Ook nog moeilijk giftige vissen zoals de scorpion fish en de Loin fish.
We moesten ook nog een toets maken. We hebben dus ook echt moeten leren! Jaa in onze vakantie in de boeken en toets maken...
Sarah was hiervoor ook een beetje zenuwachtig maar we mochten samen doen dus toen was het goed te doen.
Nu hebben we ons PADI en mogen we overal op de werld duiken!

Er was elke dag een foodmarkt waar je (Gelukkig) heel goedkoop indonesiesch kon eten. En heel lekker. Maar na een paar dagen Nasi Goreng en fried noodles waren we er wel klaar mee en hebben ons zelf op de laatste avond getrakteerd met een heerlijke tonijn steak.

De volgende dag gingen we naar Bali om via Singapore naar Ho Chi Minh te vliegen. Een reis van 24 uur...

Wij gaan wat eten. Het is al laat.

Liefs van Sarah & Melle