Don Det, 4000 Islands

Hallo lieve mensen,

Na de lange en vermoeiende reis waren we dan eindelijk in Don Det.
In Don Det viel er vrij weinig te doen en dat kwam ons goed uit. De eerste paar dagen hebben we veel geslapen en gerelaxed. Het lijkt daar een beetje op het plattelandsleven, erg grappig want dat hebben we nog niet meegemaakt op onze reis.
Lokale mensen waren gemixt met toeristen wat een leuke sfeer gaf.
Bij onze bungalows werkten veel Franse mensen, zij waren erg aardig en we hebben ook een paar avonden met ze opgetrokken. Het blijft leuk om andere toeristen te ontmoeten, je hoort de vreemdste en meest interessante verhalen. Zo reisden deze jongens bv per fiets in Azie (respect!) en sliepen dan 's nachts in hun tentjes in tempels of afgelegen dorpjes.

Ook hebben we daar het Lao nieuwjaar mee mogen maken. Erg leuk om te zien hoe deze het mensen het nieuwe jaar vieren, helaas zaten er voor ons ook keerzijden aan, maar daar later meer over.
Het Lao nieuwjaar wordt ongeveer een week lang gevierd, hoe lang weet je nooit precies, het duurt tot de mensen zichzelf echt in een delerium hebben gezopen.
Wat wij in Nederland met vuurwerk hebben (behalve ik, ik hou er niet zo van), hebben Laos mensen met water. Een week lang hebben ze het ''recht'' om iedereen die langskomt (ongeveer alle kinderen van het land staan langs wegen of weggetjes je op te wachten) nat te spuiten of gooien. Maakt niet uit je te voet, scooter of met de auto bent. Heel grappig om te zien en we zijn dan ook een paar dagen lang behoorlijk nat geweest.

De laatste dag van Lao new year (dachten wij) hadden wij het na 6 dagen chillenbillen wel gehad daar en wilden we weer wat gaan ondernemen.
Dus, wij hadden die dag daarvoor een busticket geboekt naar Thakhek. Dat zou 12 uur duren maar dan waren we wel een stuk noorderlijker.
Toen we in het minibusje waren gestapt ging de buschaffeur naast ons raam met zn vrienden een biertje drinken. Ehmm, ok dachten wij...Naja 1 biertje moet kunnen. Maar vervolgens kocht hij een paar halve liters voor onderweg. Toen we na een uurtje rijden moesten stoppen omdat zijn bier op was en hij nieuwe moest kopen begon ik wel vraagtekens te krijgen bij deze rit.
Tijdens het rijden werd vaak zijn halve liter de lucht in gegooid en riep hij ''happy new year!!''.
Voor hem was doodnormaal om weet ik hoeveel biertjes te drinken tijdens het rijden als je 13 mensen (incl 2 kinderen) vervoerd.
Na een paar plaspauzes (voor hem) ging hij stoppen om te kotsen.
Nou halleluja!! Dat is toch niet normaal??? Ik en Mel vonden het DOODENG! Daarna ging die ook weer rustig verder met bier drinken...
Hij reed ook nog eens 120 op een weg waar vaak koeien overstaken en waar we soms langs dorpjes kwamen waar kinderen langs de weg water stonden te gooien. Een paar keer ging het ook echt maar net goed.
We konden er ook niks van zeggen want wij zaten helemaal achterin en hoe dronkender hij werd, hoe harder de lokale muziek ging. Dus we tetterden ook nog eens de bus uit.
Toen hij weer eens ging stoppen langs de weg om bier te drinken en karaoke te zingen (gestoord!)zag ik mijn kans. Boos zei ik tegen hem dat hij niet meer mocht drinken. Maar die man was al zo strontlazerus dat er geen normaal woord meer met hem te praten viel, hij snapte er zelf ook niks meer van.
We waren nog 20 km verwijderd van Pakse, een stadje waar de andere mensen in de minivan naartoe moesten en hij zou ons dan verder brengen naar Thakhek (dat had hij in de ochtend gezegd toen hij nog nuchter was).
Maargoed, wij en nog 4 andere toeristen die ook bij ons in het busje zaten wilden niet meer met hem verder dus we hadden al onze spullen eruit gehaald. Alleen, 1 probleem, we waren in the middle of nowhere. Niemand zou ons kunnen helpen.
Dus we hadden geen keus en we moesten weer (nadat hij uit gezongen en gedronken was) terug bij hem in het busje.
Gelukkig was Pakse niet zo ver meer, alhoewel het voor mijn gevoel een eeuwigheid duurde.
We waren zo blij dat we levend in Pakse waren aangekomen en dat we niemand geraakt hebben op de weg.
We zijn nog nooit zo bang geweest als toen tijdens onze reis.

Maar, we waren nog niet op de plek van bestemming. We hadden bustickets voor Thakhek betaald, wat nog veel verder ligt. Maar met die man was geen normaal woord meer te praten. Arrogante lul dat het was, het scheelde echt niet veel of ik had mn zelfbeheersing verloren.
Hij had onze bustickets afgepakt en ging op het busstation met zn vrienden verder zitten drinken, terwijl hij ons eigenlijk naar Thakhek had moeten brengen (niet dat we ooit nog bij hem in een auto zouden stappen, maar toch).
Niemand, maar echt niemand was behulpzaam op het busstation, ze waren maar met een ding bezig en dat was nieuwjaar vieren.

Dus voor ons zat er niks anders op dan een nacht te overnachten in Pakse en de volgende dag nieuwe tickets te kopen en naarThakhek te gaan.
We hadden nog de maatschappij gebeld waar we de bustickets geboekt hadden, maar die hebben (natuurlijk) nooit meer wat van hun laten horen.

Leuk man, nieuwjaar.

Thank god waren we de volgende dag wel veilig in Thakhek aangekomen.